Wat is dat toch met mensen? Het fototoestel dat het
grootste deel van het jaar onaangeroerd in de kast ligt, komt bij elke vakantie
steevast weer te voorschijn. Volstaat gedurende het dagelijks leven meestal de
camera van de mobiele telefoon, tijdens de vakantie moet de camera met 16
megapixels en 30x zoom toch echt mee. Dan volstaat een doorsnee camera niet
langer. Gelukkig worden ook die camera’s almaar kleiner. Toch zie je menig
toerist stoeien met fototassen, lenzen en statieven. Terwijl het hele gezin al
lang toe is aan een volgende attractie moet er nog geposeerd worden om het
moment voor altijd vast te leggen. Zoon en dochter hebben hun foto allang
geplaatst op Facebook en bekijken de eerste ‘likes’ en reacties, terwijl vader
nog aan het zoeken is naar de functie voor zelfontspanning.
Een foto hoeft tegenwoordig niet in één keer goed te zijn.
In dit digitale tijdperk knipt men er lustig op los om vervolgens tot de
conclusie te komen dat de eerste foto van de Eiffeltoren de mooiste was, de
overige 23 hadden eigenlijk niet meer gehoeven. Kennissen, familie en vrienden
kun je al lang niet meer enthousiast krijgen om de 276 foto’s te bekijken die
het weekendje Parijs hebben opgeleverd. Zij hebben alles kunnen volgen op
internet, bovendien kennen zij de Eiffeltoren wel.
Nu staat de Eiffeltoren over het algemeen vrij stil.
Erger wordt het als er dieren in het spel zijn. Ga maar eens walvissen spotten.
Dit spotten betekent een boot vol mensen die wachten op het moment dat vlak
voor hun boot een walvis hoog uit het water springt. Dat moment verwachten ze
ook nog eens vast te leggen op de gevoelige chip. Echter, als er al een walvis
wordt gespot dan heeft de kapitein opdracht om gepaste afstand te bewaren. Oftewel,
dit is het ultieme moment waarop eindelijk de telelens gebruikt kan gaan
worden. Is die 1600 euro toch niet voor niets uitgegeven! Lenzen worden
gewisseld terwijl men de vaak prachtige omgeving ongemerkt langs zich heen laat
gaan. Alle anticipatie komt tot uitbarsting als er eindelijk door iemand wordt uitgeschreeuwd
‘DAAAARR!’. Iedereen, met of zonder camera, rept zich naar de reling. In de
verte is inderdaad vaag gespuit van water zichtbaar en iets wat door zou kunnen
gaan voor een staart van de walvis. Het klikken begint. Men verdrukt elkaar om
maar een foto van het watergesproei te maken. Niets of niemand wordt hierbij
ontzien. Kijk niet vreemd op als er iemand over boord slaat tijdens deze
worsteling. Eenmaal terug op de kade staat iedereen vervolgens enigszins
teleurgesteld door de vele tientallen foto’s te bladeren waar de walvis net
onder water is verdwenen of een mede toerist net zijn of haar hand voor de camera
houdt. Of is dat toch een stukje staart?
In het vervolg ga ik genieten van de tocht en koop na
afloop ,in de onvermijdelijke souvenirshop, een ansichtkaart met daarop een
walvis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten