Tevreden

Onlangs dacht ik met weemoed terug aan mijn cassettebandjes. Bij de laatste verhuizing heb ik mijn cassettedeck en pick-up de deur uitgedaan. Mijn lp’s en cassettebandjes hebben dezelfde route de deur uit gevolgd. Mijn elpees schijnen nog ergens een tweede (in sommige gevallen derde) leven te lijden, maar mijn cassettes zijn bij het vuil terecht gekomen. Dat vinyl in bepaalde kringen weer (of nog) populair is, wist ik wel. Dat ook cassettebandjes nog te koop zijn, verbaasd me meer. Je moet er overigens wel wat meer je best voor doen dan in de jaren ’80. 

Ik herinner me nog goed de tijd die ik doorbracht met mijn wijsvinger boven de rode REC. knop van mijn cassetterecorder. Hierbij wachtte ik tijdens de TOP40 op het moment dat de deejay klaar was met de aankondiging van een nummer dat ik wilde opnemen. Met een beetje geluk lukte het om niet al te veel te missen van het intro, maar evenzo vaak begon de deejay toch weer te praten en kon ik opnieuw beginnen. Terugspoelen en wachten op het volgende nummer. Ook het einde was altijd een spannend moment, hoe lang kon je blijven opnemen zonder dat er doorheen gepraat werd? Zo had ik bandjes vol met muziek. 

Opnames van elpees was natuurlijk stukken makkelijker. Lenen bij de bibliotheek was een goede optie, maar dan had je vaak te maken met krakende of zelfs overslaande exemplaren. Toch was ik destijds zeer tevreden met mijn verzameling van muziek, zowel elpees als cassettebandjes. 

Laat ik dan maar meteen de videobanden noemen. Ook deze zijn samen met de videorecorder verdwenen. Videobanden zonder strepen en ruis waren bij mij een zeldzaamheid. Ik herinner me dat de kwaliteit van een videorecorder onder andere werd afgemeten aan hoe goed het stilstaande beeld was. Stond dat echt stil of leek het op een scene dat zwaar leed aan Parkinsons? Ook daar heb ik echter heel wat avonden tevreden mee doorgebracht. Kijkend naar eigen video’s of een videoband die uit de videotheek werd geleend. Wat heb ik laatst smakelijk gelachen om een vriend die in 2014 nog ergens een video wilde gaan huren. 

Nu luister ik muziek via Spotify en kijk ik films op Netflix. Als dat niet snel genoeg opstart of ook maar even hapert, ben ik al ontevreden. Hoewel de kwaliteit en beschikbaarheid van muziek en beeldmateriaal de afgelopen dertig jaar dus dramatisch zijn verbeterd, weet ik niet of mijn tevredenheid gelijke tred heeft gehouden. Het lijkt van niet. Kennelijk ben ik gewend geraakt aan de nieuwe mogelijkheden en stem ik daar mijn verwachtingen op af. Hoe zal zich dit de komende dertig jaar ontwikkelen? Kijk ik dan ook terug op de kneuterige manier waarop ik nu naar muziek luister en naar televisie kijk? 

Ik zal in elk geval met een glimlach terugdenken aan mijn cassettebandjes als bij mij thuis het internetsignaal er uit ligt en ik eens geen Spotify of Netlix kan ontvangen.